به طور کلی، این ایده ای است که هر دو مستند را آزار می دهد. معمای حرفه والتون و چمبرلین این است که آنها با موفقیت مشخص شده اند – قهرمانی در دانشگاه و حرفه ای، تسلط آماری (در مورد چمبرلین)، شهرت برای مهارت های ورزشی بی بدیل – و با ناامیدی تعریف شده اند. در مورد والتون به دلیل مصدومیت و در چمبرلین به دلیل تسلط رقیب بوستون سلتیکس در دهه 1960 و مرکز آنها، بیل راسل، که در اسطوره های ورزشی به عنوان هر فردی سختکوش در اسطوره های ورزشی گنجانده شده بود، هیچکدام آنطور که باید و شاید به راحتی برنده نشد. به خودخواه چمبرلین وسواس جنسی و آمار.
«جالوت» به کارگردانی راب فورد و کریستوفر دیلون، پروژه‌ای کارآمدتر و متعارف‌تر از «خوش‌شانس‌ترین پسر» است. اما در سه اپیزود، برای چمبرلین به عنوان یک روح سخاوتمند و حساس که هم به خاطر قد و قامت و هم توانایی فوق‌العاده‌اش در همه‌جانبه‌ی ورزش‌کاری‌اش برکت داشت و محدود بود، مورد قانع‌کننده‌ای است.
این وظیفه ورزشی-مستندی خود را انجام می دهد و پیروزی های چمبرلین و شکست های مکرر را در زمین نشان می دهد. اما بیشتر به مسیرهایی که او به عنوان یک شخصیت فرهنگی سیاهپوست و ورزشکار حرفه ای خود تعیین می کند علاقه مند است و در مصاحبه های خود نویسندگان، صاحب نظران و محققان را به بسکتبالیست ها ترجیح می دهد. (کمبود تصاویر مربوط به دوران جوانی چمبرلین در دهه‌های 1940 و 50 با صحنه‌های عروسکی سایه‌ای که یادآور آثار کارا واکر هستند، جبران می‌شود.)
با تماشای این سریال در کنار هم، تفاوت‌های این دو مرد کمتر از حس مشترکی است که به وجود می‌آید. هر دو لکنت زبان خودآگاهی بودند که آموختند تحمل کنند و تحت شدیدترین نظارت عمل کنند. چمبرلین ممکن است پر زرق و برق تر بوده باشد، اما والتون، در “خوش شانس ترین مرد”، به همان اندازه از عواطف خود آگاه است – در شیوه ای که او تواضع نشان می دهد، خودنمایی و خودنمایی وجود دارد. (جیمز همچنین ادعای مادام العمر و به طور کلی رد شده والتون را به چالش می کشد که تنها 6 فوت و 11 اینچ قد دارد.)
طرفداران کهنه کار ورزش ممکن است وجه اشتراک دیگری را ببینند: به همان اندازه که خوب هستند، نه “خوش شانس ترین مرد جهان” و نه “جالوت” به اندازه “آخرین رقص” هیجان انگیز نیستند. این کمی معماست، زیرا هم چمبرلین و هم والتون، کاملاً قابل بحث، چهره‌های پیچیده‌تر، جالب‌تر و متحرک‌تر از مایکل جردن هستند. اما مایکل جردن یک برنده تقریبا بی نظیر است. و در حالی که برنده شدن تنها چیز نیست، خوب یا بد، قانع کننده ترین چیز در مورد موضوع یک مستند ورزشی است.
