چرا رقابت تسلیحاتی آسیا در خطر خارج شدن از کنترل است؟

سئول، کره جنوبی
CNN
–

این یک مسابقه تسلیحاتی بزرگتر از هر چیزی است که آسیا تا به حال دیده است – سه بزرگ قدرت‌های هسته‌ای و یکی به سرعت در حال توسعه، سه اقتصاد بزرگ جهان و ائتلاف‌های چند دهه‌ای که همگی برای برتری در برخی از مناطق مورد مناقشه خشکی و دریایی جهان رقابت می‌کنند.

در یک گوشه آمریکا و متحدانش ژاپن و کره جنوبی قرار دارند. در گوشه ای دیگر چین و شریکش روسیه. و در یک سوم، کره شمالی.

با این که هر کدام می خواهند یک قدم جلوتر از دیگران باشند، همه در یک دور باطل گیر می کنند که خارج از کنترل است. به هر حال، بازدارندگی یک مرد، تشدید تنش مرد دیگر است.

آنکیت پاندا، کارشناس سیاست هسته‌ای در بنیاد کارنگی برای صلح بین‌المللی، به سی‌ان‌ان گفت: «ما همچنان شاهد مارپیچ این پویایی‌ها در شرق آسیا هستیم، جایی که هیچ اقدامی برای مهار و کنترل تسلیحات نداریم.

سفر رهبران ژاپنی به واشنگتن در هفته گذشته تنها نشان دهنده این موضوع بود. فومیو کیشیدا، نخست وزیر ژاپن، روز جمعه، تازه از دیدار با جو بایدن، رئیس جمهور آمریکا، نگرانی خود را از فعالیت های نظامی چین در دریای چین شرقی و پرتاب موشک های بالستیک بر فراز تایوان ابراز کرد. که در ماه اوت در آبهای نزدیک ژاپن فرود آمد.

کیشیدا به پکن نسبت به تلاش برای «تغییر نظم بین‌المللی» هشدار داد و گفت که برای ژاپن، آمریکا و اروپا «کاملاً ضروری» است که در برابر چین متحد بایستند. سخنان او تنها چند روز پس از آن بیان شد که وزرای ایالات متحده و ژاپن به طرز شومی از “توسعه مداوم و شتابان زرادخانه هسته ای (چین) صحبت کردند.

با این حال، به گفته کره شمالی و چین، این ژاپن است که متجاوز است. آنها شاهد بوده اند که توکیو اخیراً متعهد شده است که هزینه های دفاعی خود را دو برابر کند و در عین حال به سلاح هایی دست یابد که می توانند اهدافی را در داخل خاک چین و کره شمالی هدف قرار دهند. نگرانی‌های ادعایی آنها تنها با اعلام برنامه‌های استقرار جدید تفنگداران دریایی ایالات متحده در جزایر جنوبی ژاپن، از جمله موشک‌های جدید ضد کشتی متحرک جدید که برای خنثی کردن هر گونه حمله اولیه از سوی پکن است، افزایش یافته است.

برای ایالات متحده و ژاپن، چنین اقداماتی در جهت بازدارندگی است. به پکن، آنها در حال تشدید هستند.

چین مدعی است که نگرانی هایش بر اساس دلایل تاریخی است. این سازمان می‌گوید بیم آن می‌رود که توکیو به توسعه‌طلبی نظامی دوران جنگ جهانی دوم بازگردد، زمانی که نیروهای ژاپنی بخش‌های وسیعی از آسیا را تحت کنترل داشتند و چین بیشترین بار را متحمل شد. در طول هشت سال درگیری با ژاپن از سال 1937 تا 1945، حدود 14 میلیون چینی جان خود را از دست دادند و بیش از 100 میلیون نفر پناهنده شدند.

پکن اصرار دارد این طرح‌ها، که شامل دستیابی ژاپن به سلاح‌های «ضد حمله» دوربرد مانند موشک‌های تاماهاوک است که می‌تواند پایگاه‌های داخل چین را هدف قرار دهد، نشان می‌دهد که توکیو بار دیگر صلح در شرق آسیا را تهدید می‌کند.

اما منتقدان گمان می‌کنند که چین انگیزه‌ای ثانویه در لایروبی زخم‌های تاریخی دارد – منحرف‌کردن تمرکز از تشکیلات نظامی خود.

آنها خاطرنشان می کنند که، حتی در حالی که پکن به شدت نگرانی های ایالات متحده و ژاپن در مورد قدرت نظامی رو به رشد خود را رد می کند، این کشور نیروی دریایی و هوایی خود را در مناطق نزدیک ژاپن افزایش داده است، در حالی که جزایر سنکاکو، زنجیره ای غیرمسکونی تحت کنترل ژاپن در دریای چین شرقی را به عنوان قلمرو مستقل خود می داند.

در اواخر دسامبر، ژاپن اعلام کرد کشتی‌های دولتی چین در 334 روز در سال 2022 در منطقه مجاور اطراف جزایر معروف به Diaoyus در چین مشاهده شده‌اند که بیشترین میزان از سال 2012 است که توکیو برخی از جزایر را از یک مالک خصوصی ژاپنی خریداری کرد. از 22 تا 25 دسامبر، کشتی‌های دولتی چین تقریباً 73 ساعت متوالی را در آب‌های سرزمینی ژاپن در نزدیکی جزایر سپری کردند که طولانی‌ترین حمله از سال 2012 تاکنون است.

چین همچنین از طریق تقویت شراکت خود با روسیه دمای هوا را افزایش داده است. یکی از مقامات وزارت امور خارجه اخیراً به CNN گفت که این امر نه تنها به برخی از توافقات ایالات متحده و ژاپن منجر شده است، بلکه با توجه به اینکه چگونه ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه و شی جین پینگ، رهبر چین نزدیک خود را به نمایش گذاشتند، تهاجم روسیه به اوکراین “موضوعات را در جهت تغییر حرکت داده است”. رابطه در پیش از المپیک پکن.

و روسیه توانایی‌های نظامی خود را در اقیانوس آرام نشان داده است، از جمله در ماه دسامبر، زمانی که کشتی‌های جنگی این کشور به کشتی‌ها و هواپیماهای چینی برای تمرین یک هفته‌ای آتش واقعی در دریای چین شرقی پیوستند.

تجاوز پکن به ویژه در مورد تایوان، جزیره‌ای ۲۴ میلیونی خودگردان که حزب کمونیست چین ادعا می‌کند به‌عنوان قلمرو آن است علیرغم اینکه هرگز آن را کنترل نکرده است، قابل مشاهده است.

شی از رد استفاده از نیروی نظامی برای تحت کنترل درآوردن جزیره تحت کنترل پکن امتناع ورزیده است و چین نیز فعالیت های نظامی تهاجمی خود را در اطراف جزیره افزایش داده است، به ویژه پس از دیدار نانسی پلوسی، رئیس وقت مجلس نمایندگان آمریکا در ماه اوت. در روزهای پس از سفر پلوسی، چین مانورهای نظامی بی‌سابقه‌ای را در اطراف جزیره برگزار کرد و چندین موشک در نزدیکی آب‌های آن شلیک کرد و هواپیماهای جنگی خود را برای آزار و اذیت فرستاد.

هفته گذشته چین 28 هواپیمای جنگی شامل جنگنده‌های J-10، J-11، J-16 و Su-30، بمب‌افکن H-6، سه هواپیمای بدون سرنشین و یک هواپیمای شناسایی و هشدار سریع را به خط میانی تنگه تایوان فرستاد. . آن تمرین مشابهی را در روز کریسمس نشان داد، زمانی که ارتش آزادیبخش خلق 47 هواپیما را از خط میانه فرستاد.

در میان چنین اقداماتی، عزم ایالات متحده همچنان قوی باقی مانده است. واشنگتن به تأیید فهرست رو به رشد فروش نظامی به جزیره، در راستای تعهدات خود ادامه داده است تحت آن قانون روابط تایوان.

در هزار مایلی شمال تایوان، صحبت از همکاری در شبه جزیره کره، نوری ضعیف و محو است.

کیم جونگ اون رهبر کره شمالی خواستار افزایش تصاعدی در زرادخانه تسلیحات هسته ای کشورش از سال 2023 است و در حال ساخت ناوگانی از پرتابگرهای موشک متحرک «فوق العاده بزرگ» است که می تواند هر نقطه ای از جنوب را با کلاهک هسته ای مورد اصابت قرار دهد. .

در گزارشی روز پنجشنبه، موسسه تحلیل‌های دفاعی کره جنوبی (KIDA) گفت که طرح کیم می‌تواند در سال‌های آینده به 300 سلاح متجلی شود.

این یک گام بزرگ نسبت به سال 2022 است، زمانی که موسسه تحقیقات صلح بین المللی استکهلم (SIPRI) تخمین زد که او 20 سلاح هسته ای مونتاژ شده و مواد شکافت پذیر کافی برای ساخت 55 سلاح دارد.

سیصد کلاهک هسته‌ای کره شمالی را از کشورهای اتمی قدیمی فرانسه و بریتانیا جلوتر می‌اندازد و تنها روسیه، آمریکا و چین را در رتبه‌بندی ذخایر هسته‌ای SIPRI پشت سر می‌گذارد.

چنین چشم‌اندازی باعث می‌شود که یون سوک یول، رئیس‌جمهور کره‌جنوبی، متعهد به تقویت نظامی خود شود.

یون در این هفته در اظهاراتی که سرویس خبری یونهاپ گزارش داد، گفت: «ایجاد توانمندی (نظامی) که به ما امکان می دهد در صورت حمله به ما 100 بار یا 1000 بار بیشتر حمله کنیم، مهمترین روش برای جلوگیری از حملات است.

او حتی چشم انداز ساخت زرادخانه هسته ای خود را توسط کره جنوبی مطرح کرد و گفت که کشورش می تواند “سلاح های هسته ای تاکتیکی مستقر کند یا سلاح های هسته ای خود را در اختیار داشته باشد.”

تصور اینکه شبه جزیره کره میزبان تسلیحات هسته‌ای بیشتری باشد، چیزی است که رهبران ایالات متحده به شدت نسبت به آن محتاط هستند – حتی اگر این سلاح‌ها متعلق به یک متحد باشد.

توسعه تسلیحات اتمی همچنین به این معناست که کره جنوبی برخی از موقعیت های اخلاقی را که تاکنون برای پایبندی خود به اعلامیه مشترک خلع سلاح هسته ای شبه جزیره کره در سال 1992 اشغال کرده است، از دست می دهد، که پیونگ یانگ آن را مکرراً نقض کرده است.

بنابراین برای اطمینان از متحد خود، ایالات متحده به صراحت اعلام کرده است که حمایت واشنگتن از کره جنوبی «آهن پوش» است و تمام دارایی های نظامی ایالات متحده برای محافظت از آن روی میز است.

دریاسالار مایک گیلدی، رئیس ایالات متحده آمریکا، «ایالات متحده در انجام تعهد بازدارندگی گسترده خود در قبال (کره جنوبی) با استفاده از طیف کاملی از قابلیت‌های دفاعی ایالات متحده و دفاع هسته‌ای، متعارف و همچنین دفاع موشکی تردید نخواهد کرد». عملیات دریایی، روز پنجشنبه در یک انجمن مجازی موسسه مطالعات کره ای-آمریکایی (ICAS) گفت.

گیلدی به عنوان نمونه ای از حمایت آمریکا از جنوب، بازدید یک ناو هواپیمابر آمریکایی از بندر بوسان کره جنوبی را در سال گذشته ذکر کرد. اما این نمایش یکی از قدرتمندترین کشتی‌های جنگی واشنگتن در حیاط خلوت کره شمالی است که پیونگ‌گنگ آن را یک تهدید می‌داند.

و بنابراین مارپیچ ادامه می یابد.

با این حال، با شتاب گرفتن مسابقه تسلیحاتی آسیا، یک چیز که مشخص شده است این است که ایالات متحده، ژاپن و کره جنوبی به جای افراد منزوی، به عنوان یک گروه درگیر خواهند شد.

حضور کیشیدا و دیگر رهبران ژاپنی در واشنگتن در هفته گذشته شواهد بصری فراوانی از آن ارائه کرده است.

دریاسالار گیلدی در طی سخنرانی خود در ICAS در مورد همکاری سه جانبه گفت: «هرچه با هم کار کنیم، قوی‌تر می‌شویم». “امید است که (این امر) هر دشمن احتمالی را متقاعد کند که ارزش آن را ندارد که حرکتی انجام دهد.”

وی افزود: استقامت در برابر فشارهای بی امان از سوی دشمنان ضروری است.

ما نباید منصرف شویم و نباید اعصاب خود را در مورد آنچه که برای جمع شدن همه ما لازم است از دست بدهیم.»