چیتا: یک خاطره، توسط چیتا ریورا با پاتریک پاچکو
چیتا ریورا وقتی ریتا مورنو، بازیگر دیگری با تبار پورتوریکویی را در نقش فیلم آنیتا که ریورا در برادوی در «داستان وست ساید» خلق کرده بود، دید، چه احساسی داشت؟
“او چطور جرات کرد؟” او به یاد می آورد که در «چیتا»، خاطرات بازیگوش و پر تاریخ او فکر می کرد. “به این معنا که من لباس، یعنی من گوشواره!» حقیقت این است که او قبلاً آن را با دیک ون دایک در برادوی در «بای بای پرنده» در آن زمان شروع کرده بود. بنابراین او از آن گذشت. سپس، زمانی که آن نمایش تبدیل به یک فیلم شد، جانت لی نقش ریورا از رزی را گرفت، حتی پس از کشته شدن ریورا با «رز اسپانیایی»، شماره کلیشه‌ای او، در «نمایش اد سالیوان». (آن را در یوتیوب جستجو کنید، پشیمان نخواهید شد.)
سال‌ها بعد، نقش ولما کلی که در «شیکاگو» برای باب فوسه ساخته شد، به کاترین زتا جونز رسید که برای آن برنده جایزه اسکار شد. هنگامی که راب مارشال، کارگردان آن، حضور یافت، او پاسخ داد: “او بهترین انتخاب است.”
شاید بازی بازیگری Cutthroat باشد، و حتی برای استعدادهایی با نام های اسپانیایی بسیار سخت تر از مدت ها قبل از اینکه جی لو، لین-مانوئل میراندا، رزی پرز و دافنه روبین-وگا وارد صحنه شوند، ریورا تشنه شناخت است – اما نه تشنه به خون – علی رغم اصرار همکارانش گوئن وردون، فرد اب و دیگران به بازی سردستهزنان خواننده اپرا او.
او گهگاه تند تند کشیدن رضایت‌بخشی را انجام می‌دهد (پل لیند به‌خاطر زشت بودن و همینطور جان لنون، زمانی که در سال 1964 با گروه بیتلز ظاهر شد، از همه افراد لباس پوشیده می‌شود). اما اکثر بقیه یک پاس می گیرند، از جمله تونی موردنته، شوهر اولش، رقصنده ای که در «داستان وست ساید» با او آشنا شد. لیزا موردنته، دخترشان؛ و بسیاری از عشق های زندگی خود را که او با سخاوت به یاد می آورد – رستوران جو آلن و سامی دیویس جونیور، از جمله آنها.
دیویس یک بار به او گفت: “جاه طلبی ایرادی ندارد.”
مدتی طول کشید تا Dolores Conchita Figueroa del Rivero برای درک آن پسر بچه پسری که در سال 1933 به دنیا آمد و در واشنگتن دی سی، توسط یک مادر متین با اجداد مختلط که برای وزارت دفاع کار می کرد و یک پدر موزیسین پورتوریکویی که وقتی کوچک بود درگذشت، در واشنگتن دی سی بزرگ شد. او 16 ساله بود
او نزد خویشاوندانش در برانکس نقل مکان کرد و دوران پر هیاهو از bodegas، مترو، مدارس دولتی را توصیف می کند و مربیان باله را مرعوب می کند. او با غلبه بر ترس خود از آواز خواندن، وارد تور ملی “Call Me Madam” با الین استریچ شد، سپس در برادوی در “Guys and Dolls” و “Can-Can” با بازی Verdon وارد تور شد. با «داستان وست ساید»، حرفه او شروع به کار کرد.
خوانندگان دوستدار برادوی از بازی به نمایش (جناسی در نظر گرفته شده) این کتاب گازدار، که با همکاری پاتریک پاچکو، روزنامه نگار و مجری تلویزیونی باهوش تئاتر نوشته شده است، قدردانی خواهند کرد. وقتی صحنه‌ای از استریچ در تمرین با ریورا، «دمیدن» اسکاچ در فنجان قهوه‌اش، یا لیزا مینلی پیش از توانبخشی که نقش دخترش را در «پیست بازی» بازی می‌کند، زیاد لازم نیست.
اساساً دختر خوبی است، علی‌رغم اصرار او بر اینکه دولورس (که گاهی اوقات خود را در کتاب شنیده می‌شود) یک آلتر منی آتش‌نفس دارد. در 90 سالگی، به نظر نمی رسد این نماد ملی بخواهد بسیاری از پل ها را بسوزاند. اگر نقش‌ها یا آهنگ‌هایی از او گرفته می‌شد و به دیگران داده می‌شد، همه چیز به خیر می‌شد.
او خیلی سیاسی هم نمی شود، اگرچه از معنای ایفای نقش شخصیت های لاتین “معرض طعنه های نژادپرستانه” و نقش تعیین کننده اولیه اش به عنوان یک پورتوریکویی حیله گر خیابانی بی توجه است. وقتی ریورا برای «1491» پیشنهاد شد، یکی از برنامه‌های کمتر شناخته شده او، مردیت ویلسون، که «مرد موسیقی» را نوشت، پرسید: «آیا او با لهجه صحبت نمی‌کند؟» او اجازه می دهد که در حالی که با کلیشه های قومی برخورد می کرد، دنیای تئاتر آرام تر از هالیوود بود. “من می خواستم برای طیف وسیعی از نقش ها مورد توجه قرار بگیرم و در بیشتر موارد موفق شدم.” او نوشت.
یکی از نقش‌هایی که او هرگز بازی نکرد، این خاطرات خوش‌بینانه روشن می‌کند – قربانی.
باب موریس یکی از همکاران مکرر روزنامه تایمز و نویسنده «Assisted Loving» و «Bobby Wonderful» است.
چیتا: خاطرات | نوشته چیتا ریورا با پاتریک پاچکو | مصور | 320 ص | هارپر وان | 27.99 دلار
