فیلارمونیک نیویورک هنوز در حال ارائه ویژگی های خانه جدید خود، تالار دیوید گفن تازه بازسازی شده است.
برای اجراهای خود در این هفته، ارکستر در حال استقرار یک دیوار رسانه ای به عرض 50 فوت در لابی خود است، با وعده پخش منظم کنسرت های همزمان. رایگان برای عموم
مطمئناً این یک کودتای تکنولوژیکی است، اما خبر مهمتر این هفته باید اولین حضور رهبر ارکستر هانو لینتو در فیلارمونیک باشد. یک فنلاندی با مخاطبان جهانی، به لطف دیسکوگرافی مملو از اولین اجراهای ضبط شده از آثار هیجان انگیز آهنگسازانی از جمله کایجا سااریاهو و مگنوس لیندبرگ، او ارکستر را در روز چهارشنبه در میان آشکارترین و سرگرم کننده ترین کنسرتی که در این فصل شنیده ام، رهبری کرد.
این کمک می کند که برنامه، که تا شنبه اجرا می شود، قانع کننده و غیرعادی باشد. سمفونی های تند سازهای بادی استراوینسکی به خوبی با عجیب و غریب بازی کنسرتوی به ندرت شنیده شده بارتوک برای دو پیانو و سازهای کوبه ای، که در آن دانیل تریفونوف، پیانیست ستاره و استاد سابقش سرگئی بابایان حضور داشتند، جفت می شود. نیمه دوم تمام فنلاندی – «Ciel d’Hiver» سااریاهو و سمفونی شماره 7 سیبلیوس – دقیقاً در چرخ‌خانه لینتو قرار دارد.
این همان برنامه ای است که به طور گسترده در دسترس و از نظر زیبایی شناسی غنی است که ما باید بیشتر آن را ببینیم. حضور لینتو روی سکو هم همینطور. خوشبختانه این هفته ای است که فیلارمونیک بانک مانیتورهای با وضوح بالا – معروف به دیوار دیجیتال هاوزر – را در لابی به نمایش می گذارد.
هنگامی که دیوار فعال می شود، هر کسی می تواند وارد لابی Geffen شود و در مقابل آن جایگاهی را درخواست کند – بدون نیاز به رزرو یا پرداخت. می توانید روی زمین، یا روی یک مبل، صندلی یا چهارپایه نزدیک بنشینید و در نمایش شرکت کنید. (این کاری است که من پنجشنبه شب بعد از دیدن کنسرت در سالن در روز چهارشنبه انجام دادم.)
صدای بلندگو در لابی به هیچ وجه شبیه به تجربه آکوستیک در سالن نیست. در جلوی دیوار، صدای محیط نیز شنیده می‌شد، مانند زنجیر کلید پلیس سرگردان که گاهی با شرکای سگ در آن منطقه گشت می‌زدند. (نزدیک صفحه بنشینید تا آن را کاهش دهید.)
پخش همزمان لابی را به عنوان یک ماشین آرام آمتراک در نظر بگیرید: می دانید که هرگز نخواهید داشت جمع سکوت اما پس از یک شیفت سخت در محل کار، دور زدن می‌تواند یک فرهنگ اجمالی و قابل تقدیر، بدون برنامه‌ریزی یا هزینه لازم را ارائه دهد. (روز پنجشنبه، غرفه امتیاز لابی نیز حداقل در نیمه اول نمایش باز بود.)
امید این است که پیشنهادات لابی کسانی را که کنجکاو کلاسیک هستند وسوسه کند تا روی بلیط برای تجربه سالن سرمایه گذاری کنند.
و ظاهر لینتو ارزش این قیمت را دارد.
تجربه او با موسیقی معاصر فولادی و در عین حال سرسبز فنلاندی او را آماده کرده است تا فیلارمونیک را رهبری کند، در حالی که هنوز در حال اصلاح رویکرد خود نسبت به صدای شفاف و البته کمی بالینی این سالن است. در روز چهارشنبه، به نظر می‌رسید که این تعدیل همچنان در حال انجام است – برای مثال، برخی برخوردهای بیش از حد اسیدی از اهنگ‌های سه‌گانه در استراوینسکی ظاهر شد – اما چیزهای زیادی نیز وجود داشت که تحت باتوم لینتو برق‌زا بود.
اولین موومان کنسرتو بارتوک – که ریشه در یک نسخه مجلسی برای پیانیست ها و نوازندگان سازهای کوبه ای دارد – از یک زمزمه و آغازی عرفانی به نوازندگی گروهی آشوب زده شکل می گیرد. اما لینتو تضمین کرد که انتقال‌های چشمگیر به‌عنوان ناهموار به نظر نمی‌رسند.
در موومان اول، فرکانس‌های باس ظریف و غلتشی در سازهای کوبه‌ای شکوفا شدند و به نظر می‌رسید که رگبارهای پیانیستی شدیدی را بین تریفونف و بابایان القا می‌کردند. و قطعات زهی کنسرتو – که در برخی خوانش‌ها بی‌معنا به نظر می‌رسد – در اینجا کاملاً یکپارچه به نظر می‌رسند، چه در لحظات دیوانگی در موومان دوم و چه در همراهی ملودیک خشن، در سوم. اگر توسل بابایان به روباتوی رمانتیک گهگاه تهدید می‌کرد که پشت ضربات لینتو باقی بماند، تریفونوف آنجا بود تا اوضاع را در مسیر خود نگه دارد.
پس از آنتراک (و انکور موتزارت با دو پیانو از تریفونوف و بابایان)، لینتو نوازنده اصلی کلارینت، آنتونی مک‌گیل، را با چهره‌هایی با فشار ملایم و در عین حال با صدای گرم در «Ciel d’Hiver» تحریک کرد. و سمفونی پایانی سیبلیوس – که رسماً یک موومان 20 دقیقه‌ای تک‌آهنگ بود – با شکوهی آشکار شد که نیازی به التماس خاصی نداشت (یا صدای ارکستر اجراهای اخیر فیلارمونیک).
قبل از نیمه دوم کنسرت پنجشنبه، مک گیل از لابی بیرون آمد و از برخی از کنسرتوهای بارتوک قدردانی کرد، قبل از اینکه برای روی صحنه رفتن آماده شود. ما برخی از برداشت های مثبت را در مورد ارائه چند رسانه ای رد و بدل کردیم. اما من همچنین از این فرصت استفاده کردم و نظرم را به اشتراک گذاشتم که لینتو ممکن است برجستگی واقعی هفته باشد.
مک گیل رهبر ارکستر را تحسین کرد و وقتی گفتم امیدوارم لینتو برگردد، افزود: “من هم امیدوارم.” در حال حاضر، این هفته فرصتی است که از سالن یا لابی، از او در سالن فیلارمونیک بشنوید: شما انتخاب کنید.
فیلارمونیک نیویورک
این برنامه تا شنبه در سالن دیوید گفن، منهتن تکرار می شود. nyphil.org.
