در اوایل مستند “Trilogy Mixtape: Stories of the Power of Music” به کارگردانی کاتلین ارمیتاژ، آهنگساز و پیانیست ویجی ایر که در تلاش برای توصیف قدرت موسیقی است، می گوید: “من نمی خواهم بگویم “جادویی”. اما من انجام می دهم.” این فیلم، در مقیاس نسبتاً متوسط، اما در جاه‌طلبی گسترده، سه داستان از سازندگان و جانبازان موسیقی را ارائه می‌دهد.
این یک کیسه مختلط، متناوب موعظه مرسوم با تجزیه و تحلیل واقعی و اساسی است. ماجراجویی‌های دیلن یلولیز به‌عنوان یک سوپر طرفدار دختران نیلی، که نه تنها الهام‌بخش حضور او به‌عنوان همجنس‌گرا بود، بلکه او را به استقبال از فعالیت‌گرایی سوق داد و برای مرکز ملی برابری تراجنسیتی‌ها کار می‌کرد، نشاط‌آور است. با این وجود، بخشی که در آن امی ری و امیلی سیلرز، از Indigo Girls، توسعه موسیقایی و شفاهی “Go”، آهنگ مورد علاقه یلولیز را از هم جدا می کنند، لذت بخش تر است.
سپس، گارنت کادوگان و ایر، مقاله‌نویس و آکادمیک، یادداشت‌هایی را درباره تجربه نژادپرستی خود مقایسه می‌کنند. تفکرات آی یر به شرط اینکه یک آمریکایی با تبار آسیای جنوبی باشد که در هنر سیاه جاز کار می کند، به یک مینی بازخوانی جذاب در مورد شیفتگی ایر به تکنوی مستقر در دیترویت تبدیل می شود. این موسیقی است که او احساس می کند به صراحت برای رقصیدن در برابر ظلم شکل گرفته است.
در این سکانس ها، هنرمند و تحسین کننده در مقابل دوربین با هم برخورد می کنند. این مورد در مورد معمار مایکل فورد و خواننده رپ طالب کولی صدق نمی کند. اما ایده‌های مجزای آن‌ها درباره جامعه ساخت موسیقی دلسوزانه و در مورد فورد منحصر به فرد است. طرح های معماری او مستقیماً از اشعار هیپ هاپ الهام گرفته شده است و او یک اردوی کودکان را بر اساس ایده های خود تأسیس کرد.
موسیقی هنرمندانی که در اینجا ارائه می‌شوند واقعاً خوب است، اما زیر خط واقعی فیلم، که به موجودیتی به نام «Scorebuzz» نسبت داده می‌شود، یک آهنگ بی‌نظیر است. همانطور که جیک لاموتا از دنیرو در “گاو خشمگین” گفت، “این هدف خود را شکست می دهد.”
سه گانه Mixtape: Stories of the Power of Music
درجه بندی نشده. مدت زمان: 1 ساعت و 33 دقیقه. اجاره یا خرید در اکثر سیستم عامل های اصلی.
